wtorek, 29 kwietnia 2008
Việt Nam
Prawie jedna trzecia powierzchni Wietnamu (28%) porośnięta jest wiecznie zielonymi lasami. Wśród nich występuje wiele niezwykle cennych gatunków drzew, jak na przykład: kamforowiec, mahoniowiec, sumak lakowy, palisander czy drzewo żelazne. O bogactwie flory wietnamskiej świadczą już same liczby. Szacuje się, że występuje tu ok. 12 tys. gatunków roślin.
Także miejscowa fauna potrafi zachwycić. Na terenie Wietnamu żyje ponad 275 gatunków ssaków. Wśród nich są tygrysy, słonie indyjskie, niedźwiedzie malajskie, lamparty, różne gatunki małp a także 88 gatunków ptaków, gady i płazy.
Zatoka Ha Long (Zatoka Opadających Smoków) jest jedną z największych atrakcji przyrodniczych Wietnamu i całej Azji. Na powierzchni półtora tysiąca kilometrów kwadratowych rozsianych jest prawie dwa tysiące skalnych (wapiennych i łupkowych) wysp i wysepek o charakterystycznym kształcie, tworząc niezwykle malowniczy krajobraz. Zaledwie co druga wyspa ma swoją nazwę, tylko kilka jest zamieszkanych, w niektórych znajdują się spektakularne jaskinie, które można zwiedzić. Można tu też odnaleźć lasy mangrowcowe oraz rafę koralową.
piątek, 25 kwietnia 2008
AFRYKA OKIEM PODRóżNIKA - WYSPY ZIELONEGO PRZYLąDKA
Pierwotnie Wyspy Zielonego Przylądka pokryte były buszem. 82 gatunki roślin na Zielonym Przylądku to endemity, czyli unikalne gatunki występujące tylko na danym obszarze. Poprzez intensywną wycinkę drzewa pod pastwiska ucierpiała naturalna wegetacja. Skutkiem tego są mocna erozja gleby i powiększanie się terenów pustynnych, które wzmacnia dodatkowo spadek ilości opadów w ciągu ostatnich 30 lat. Ochrona przed erozją gleby, ponowne zalesianie i uświadamianie mieszkańcom zasad ochrony środowiska stanowią ważny element w krajowej i międzynarodowej polityce rozwoju kraju. Z powodu ekstremalnie suchego klimatu gospodarka nawadniania jest stosowana w bardzo ograniczonym zakresie. Produkcja rolna nie pokrywa potrzeb mieszkańców Zielonego Przylądka co powoduje, że ponad 90% produktów spożywczych musi być importowana. Aby nie ograniczać już skromnych zasobów wodnych, każdy większy hotel zmuszony jest prawem do zbudowania własnego zakładu odsalania wody morskiej. W wodach w okolicach Wysp Zielonego Przylądka można napotkać 14 gatunków wielorybów i delfinów. Wulkan Fogo (ok. 3000 m n.p.m.) będący najwyższym szczytem na Wyspach Zielonego Przylądka został ogłoszony parkiem krajobrazowym w 1998 roku.
Za tydzień zapraszam do zupełnie innej bajki - do Kamerunu.
środa, 23 kwietnia 2008
Mongolia
Mongolia to państwo leżące w Azji Środkowej. Rozpościera się pomiędzy górami Wielki Chingan na wschodzie, a górami Ałtaj Mongolski na zachodzie. Na północy graniczy z Rosją, za to na południu granica państwa biegnie przez pustynię Gobi. Rzeźba terenu w Mongolii jest bardzo zróżnicowana. Występują tu wysokie góry, a także obszary równinne, szerokie doliny i tereny pustynne z wydmami piaskowymi. Średnia wysokość Mongolii to 1580 m n.p.m., co sprawia, że jest ona jednym z wyżej położonych krajów świata. Najwyższe szczyty sięgają 4000 m n.p.m.
W Mongolii panuje klimat wybitnie kontynentalny, który cechuje się małą ilością opadów, niewielkim zachmurzeniem oraz chłodną i długą zimą. Wiosną występują burze piaskowe, latem - najintensywniejsze opady deszczu. W Mongolii występują duże wahania temperatur zarówno w skali doby, jak i roku. Mongolię cechuje duża różnorodność flory i fauny. Na mongolskim terytorium zbiegają się granice syberyjskiej tajgi, stepu wschodnioazjatyckiego, gór Ałtaj i pustyni Gobi. Bezkresny step Mongolii stał się symbolem tego kraju. Jego krajobraz przetrwał niezmiennie od tysięcy lat. Stepy zajmują w Mongolii 21% powierzchni.
Ludność Mongolii liczy niemal 2,9 mln osób, z czego milion przypada na stolicę. Ponadto liczne skupiska Mongołów istnieją w państwach sąsiednich, czyli w Chinach i Rosji.
Tradycyjnym ubiorem mongolskim jest deel - długi, sięgający poniżej kolan płaszcz o luźnym kroju, noszony także przez kobiety. Dziś wielu Mongołów ubiera się na sposób europejski, lecz powszechnie ceni się funkcjonalność tradycyjnego stroju. Nie został on wyparty ze stepu i ubierają go zarówno ludzie starsi, jak i młodsi.
Tradycyjna kuchnia mongolska jest kuchnią typowo mięsną, choć wiele mongolskich potraw to różnego rodzaju specjały mleczne i mączne. Warzywa są rzadkim dodatkiem. Zapotrzebowanie na witaminy jest rekompensowane głównie spożywaniem produktów mlecznych. Latem Mongołowie urozmaicają niektóre dania dodatkiem dziko rosnących przypraw, takich jak szczypiorek i czosnek. Najbardziej popularnym gatunkiem mięsa spożywanego w Mongolii jest baranina. Mięso jest gotowane albo suszone, z kości gotuje się rosół, a wnętrzności zwierzęcia służą do wyrobu kiełbasy.
Bardzo ciekawe są metody konserwacji i przechowywania zapasów pożywienia na stepie, wypracowane ze względu na specyficzny styl życia nomadów i trudne warunki klimatyczne kraju. Mięso (a także sery) suszy się zwykle na wolnym powietrzu. Mięso tnie się na długie paski, a następnie zawiesza w cieniu, w przewiewnym miejscu. Wyschnięte paski mięsa wrzuca się do wrzącej wody i za kilka minut gotowy jest już pożywny rosół.
Jurta jest domostwem typowym dla mongolskich stepów. Nie zawsze miała ona taką formę, jaką ma obecnie. Przed powstaniem imperium Czyngis-chana jurty były bardzo skromne i ubogie. Zmieniło się to w okresie mongolskich podbojów. Stopniowo zwiększały się także rozmiary jurty.
Plano Carpini i Benedykt Polak, franciszkańscy posłowie wysłani w XIII w. z misją na dwór mongolskiego chana, widzieli ponoć jurtę mogącą pomieścić 2000 osób. Oprócz zwykłych jurt, które dla przetransportowania w inne miejsce należało najpierw rozłożyć na części, popularne były także w tym okresie jurty stawiane na ruchomych platformach. Ich zaletą było to, że można je było przewozić w całości. Dziś mongolscy nomadzi zmuszeni są podczas przeprowadzek do każdorazowego składania i rozkładania swych płóciennych domów. Robią to zresztą z wielką wprawą - dwóch mężczyzn jest w stanie postawić jurtę w ciągu dwóch godzin.
wtorek, 22 kwietnia 2008
Wizytówki Europy cz.2
Wznosząca się na 48,5 metrów fasada trzech kondygnacji jest kolejno w stylach: Doryckim, Jońskim i Korynckim. Na arenie odbywały się: walki gladiatorów, szczucie zwierząt, walki grupowe, całe bitwy morskie i publiczne egzekucje. W XVIII wieku Koloseum ogłoszone zostało przez Papieża Benedykta XIV pomnikiem pamięci męczenników chrześcijańskich, co pomogło zachować go w aktualnej formie.
Budowę wieży rozpoczęto w 1173 roku. Budowla wkrótce zaczęła odchylać się od pionu, ponieważ została ona usytuowana na podmokłym, gliniastym gruncie. Konstruktorzy wydłużając kolumny po jednej stronie wieży próbowali korygować przechylenie wieży. Budowę jednak przerwano do XIII wieku.
W 1350 roku konstrukcja zyskała ostatnie piętro, w którym umieszczono dzwony. Budynek został zbudowany na planie okręgu i posiada osiem kondygnacji. Środkowe piętra otoczone są ażurowymi galeryjkami. Wysokość wieży wynosi około 55 metrów, a odchylenie od pionu około 4,5 metra.
W XIX wieku zaczęto podejmować pierwsze próby powstrzymania przechylania się wieży. Nie przyniosło to jednak pożądanego skutku.
W 1990 roku wieża została zamknięta dla zwiedzających oraz powołano specjalny komitet, który miał wybrać najlepszy sposób zabezpieczenia wieży przed dalszym odchylaniem się.
W 2001 roku wieża została ponownie otwarta dla turystów. Rocznie odwiedza ją około 10 milionów turystów z całego świata.
niedziela, 20 kwietnia 2008
wierzenia Indian Ameryki Środkowej
I tak w przytoczonej przez autorkę relacji Jerzego Lotha przeczytamy:
"Pojęcie religijne Indian Miskito jest, że tak powiem, negatywne, gdyż opiera się wyłącznie na wierze w złe duchy i obawie przed nimi, nie zaś na wierzę w egzystencję Boga. Wprawdzie i oni wierzą w Boga, którego nazywają "Won Aisa" (tj. nasz ojciec). Stworzył on i utrzymuje świat, jest dobry i pragnie dobra swoich dzieci - ludzi. Jednakże Bóg ten jest bardzo oddalony, tak że władza jego nie jest w stanie ochronić ich od potężnego złego ducha, otoczonego całą armią złych duchów, czekających rozkazów. Przeto ludzie nie mają potrzeby modlić się do Boga, który i tak każdą jednostką oddzielnie się nie zajmuje. Natomiast zły duch potężny "Waiwin Tara" prześladuje ludzi na lądzie stałym. Jemu przypisać nalezy, gdy susza zniszczy plantację "cassava", gdy powódź zrujnuje plantację bananów, lub gdy Indianin się skaleczy rąbiąc drzewo. "Liwa Tara" króluje w wodach, przegania ryby i nasyła aligatorów na łodzie Indian. On to powoduje jezeli "kanoe" się przedziurawi i pójdzie na dno. Straszny "Prahaku" jest panem przestworza, sprowadza burze i huragany, rujnujac wszystko, oraz deszcze ulewne, powodujace powodzie i niszczące plantacje. Piękna tęcza - sybol pokoju dla Noego po potopie - w pojęciu Indian Msikito jest oznaką nieszczęścia, którą daje Prahaku.
Poza tym Indianie ci wierzą w istnienie całej armii złych duchów, które określają nazwą "Ulassa". Im to należy przypisywać wszelkie choroby, zarówno jak i śmierć, gdyż według pojęć Miskito nie ma naturalnej śmierci i jest ona zawsze wywoływaną przez Ulassa. Tym się też tłumaczy nadzwyczajny strach, jaki Indianie okazują na samą myśl o Ulassa. Myśl taka w mgnieniu oka zamienia mężnych, odważnych i zuchwałych mężczyzn w potulnych tchórzy. Indianin z zimną krwią atakuje jaguara bez palnej broni i za pomocą "machete" zabija największe jadowite węze, lecz z chwilą gdy ciemności obejmą ziemię, Indianin od razu staje się tchórzliwym. Chowa sie wtedy do swojej chaty i zadne namowy nie skłonią go do wyjścia.
W innym fragmencie książki przeczytamy wypowiedź Andrzeja Myrchy:
"Skąd sie biorą demony? Prawdopodobnie, jak wszystko co istnieje na świecie, zostały stworzone przez boga. Religia Kunów, zwana Pap Ikala, nie różni się zbytnio od wierzeń panujących wśród tego ludu w XVI wieku, w chwili pierwszego kontaktu z białymi. Już wtedy Indianie wierzyli we wszechmocnego Stwórcę Wszechświata, którego koncepcja była bardzo zbliżona do Boga chrześcijan. Obecnie Kunowie także wierzą w boga głównego, zwanego w języku potocznym Tiolele lub Paba Tuamadi, a w oficjalnych pieśniach religijnych - Pabasaila.
Tiolele jest stwórcą wszechświata, wszystkich duchów (Purbas) i Matki Ziemi - Olotilisobi. Olotilisobi urodziła Olowaipipilele, który później stał się duchem - bogiem słońca, Ibilele. Ze wzajemnego związku tych dwóch bóstw powstali pierwsi ludzie, którzy zesłani zostali na ziemię w okolicach świętej góry Takaruna, wznoszącej się w pobliżu dzisiejszej granicy panamsko-kolumbijskiej. Olowaipipilele pokonał Olotopekwa, węża strzegącego Palu Wala, drzewa życia, i ściął je, co spowodowało powstanie na ziemi roślin, zwierząt, rzek i słonych mórz.
Tak więc dzięki bogu-stwórcy istnieje cały świat: ziemia, ludzie, zwierzęta, rośliny i wszystkie duchy. Główną siedzibą demonów jest piekło, świat podziemny. Niebo natomiast, Sapibenga, jest miejscem wiecznego pobytu dusz ludzi sprawiedliwych i duchów dobrych. [...]
Półkulę niebieską przecinają codziennie dwa statki: słoneczny i księżycowy. Niestety, wciąż są one pełne demonów, które wykorzystują je jako środki transportu i jednocześnie doskonałe punkty obserwacyjne, skąd łatwo można wypatrzeć odpowiedni moment, by zaszkodzić ludziom.
Znajdujące sie pod ziemią piekło jest złożone z ośmiu warstw. Szczególną rolę odgrywa czwarta, zwana Bili Baki. Znajduje się w niej mianowicie rezydencja szefa duchów diabelskich - sztab demonów wszelkiego autoramentu. Ten czwarty krąg piekieł jest również miejscem, przez które muszą przejść dusze wszystkich zmarłych - ponieważ tutaj otrzymują zezwolenie na dalszą wędrówkę do nieba.
W innych warstwach piekielnych mają swoje siedziby różne typy złych duchów. Na przykład w pierwszej mieszkają Ansu, duchy morza podobne do syren, których władcą jest Ansunelegan. Prześladują one głównie żeglarzy i rybaków, ale mogą też szkodzić ludziom na lądzie, a szczególnie niebezpieczne bywają podczas narodzin dzieci. Złe duchy Nia, które starają sie opanować dusze ludzkie, co staje się przyczyną różnych chorób, często bardzo ciężkich, mogą przebywać we wszystkich ośmiu rejonach piekieł. Wejścia do świata podziemnego, zwane Kalus, znajdują się na szczytach gór, pilnie strzeżone przez dzikie psy, Achuibegun."
Odsyłam również do interesujących stron o podobnej tematyce:
Indianie Ameryki Środkowej i Południowej - Racjonalista
Grzyby ułatwiające kontakt z bogami - Z. J. Ryn
piątek, 18 kwietnia 2008
Afryka okiem podróżnika - Republika Południowej Afryki
- najbardziej nowoczesny i rozwinięty kraj Afryki
- najbogatszy z tych krajów
- najlepiej rozwinięty przemysł
- kraj najzasobniejszy w surowce naturalne
Co może zaciekawić podróżnika?
wtorek, 15 kwietnia 2008
Wizytówki Europy cz.1
Słowo „akropol” oznacza centrum religijne usytuowane na wzgórzu.
Po odbudowie stanął tam przede wszystkim Partenon jedna z najwspanialszych świątyń greckich. Pozostałe konstrukcje na odbudowywanym Akropolu to przede wszystkim Propyleje czyli reprezentacyjne wejście prowadzące na ateński Akropol, świątynia Nike i Erechtejon. Kompleks tych budowli tworzy jeden z najwspanialszych zespołów architektonicznych starożytności i pozostał prawie niezmieniony do dzisiaj.
niedziela, 13 kwietnia 2008
Ladakh
Aktualnie jest to jedne z ostatnich miejsc, obok Bhutanu (o którym najprawdopodobniej napiszę niedługo) w których jeszcze da się poczuć "ducha" starego Tybetu, odnaleźć wielowiekowe buddyjskie klasztory do których można się dostać jedynie pieszo, spotkać interesujących ludzi otwartych na innych, chętnych do podzielenia się cząstką siebie.
środa, 9 kwietnia 2008
Afryka okiem podróżnika - EGIPT
Abu Simbel (rzadziej – Abu Sunbul) – miejscowość w okręgu Muhafazah w Egipcie.
Położona niegdyś nad Nilem, teraz nad Jeziorem Nasera, w Dolnej Nubii, około 300 km na południe od Asuanu. W starożytności miasto rozwijało się prężnie dzięki znajdującym się w okolicy pokładom sjenitu (czerwonego granitu), miedzi i kamieni szlachetnych. W Abu Simbel znajduje się kompleks świątynny złożony z dwóch świątyń zbudowanych przez Ramzesa II.
Hurghada - to miasto turystyczne w Egipcie na wybrzeżu Morza Czerwonego. Miasto zostało założone w początkach wieku XX i pełniło rolę osady rybackiej. Jednak od wczesnych lat 80. stało się ważnym ośrodkiem turystycznym i jest ciągle powiększane przez arabskich i zagranicznych inwestorów.
Luksor (arab. الأقص, el-Uksur) - miasto w południowym Egipcie, na prawym brzegu Nilu, w miejscu południowej części starożytnych Teb, oddzielone kanałem od części północnej, zwanej obecnie Karnak. W starożytności zwane Opet-reset (Harem Południowy).
Luksor jest jednym najpopularniejszych, z turystycznego punktu widzenia, miast w Egipcie.
Szarm el-Szejk, Sharm al-Shaykh, Szarm asz-Szajch – miasto w Egipcie, w południowej części półwyspu Synaj - muhafaza Synaj Południowy - leżące nad brzegiem Morza Czerwonego w odległości 80 kilometrów od Góry Synaj. Miasto powstało po roku 1967, kiedy Izrael zajął Synaj. Miasto dzieli się na dwie główne "dzielnice": Old Market, czyli pierwotną część miasta oraz leżącą w odległości około 7 km Na'ama Bay, która traktowana jest jako główne centrum turystyczne. W okolicach Szarm el-Szejk działa ponad 500 różnej klasy hoteli. 20 km za miastem znajduje się międzynarodowe lotnisko.
Zdjęcia pochodzą ze strony www.easygo.pl
wtorek, 8 kwietnia 2008
cała prawda o Ameryce Południowej
... jednogodzinny „bezpośredni” lot opóźniony jest o pół dnia (nie ma radaru, a kiedy w końcu unosi się mgła, piloci zabierają się do konsumowania drugiego śniadania), potem trafia się bezpłatne zwiedzanie kraju z lotu ptaka, obejmujące 3 lądowania i 2 zmiany samolotu, aż wreszcie po 16 godzinach dociera się na miejsce.
... siedzi sobie spokojnie na ławce przy jakimś placu i nagle na kolana wskakuje mu małpa, która kradnie mu papierosa, wkłada go sobie do ust, spogląda badawczo w górę, po czym obsikuje spodnie rozbawionej ofiary.
... kierowca autobusu krzyczy „Wsiadać, wsiadać, odjeżdżamy!”, po czym odczekuje 45 minut, zanim uruchomi silnik.
... zdaje sobie sprawę, że nie dość, że tańczą tu wszyscy mężczyźni, to w dodatku robią to piekielnie dobrze! To się nazywa szok kulturowy!
... bierze udział w grze w karty, w której jedyną obowiązującą zasadą jest, mówiąc oględnie, wprowadzenie w błąd przeciwnika”
(fragment z: Danny Palmerlee [i inni], Przewodnik Pascala. Ameryka Południowa, Pascal sp. z o.o., Bielsko-Biała 2005)
Europejskie "NAJ"
Najwyższy szczyt w Europie to Mont Blanc (4 807 m n.p.m.), niektóre źródła podają Elbrus (5 642 m n.p.m.) w zależności od przyjętego przebiegu granicy Europa-Azja
Najniższy punkt w Europie to na wybrzeżu Morza Kaspijskiego (Depresja Nadkaspijska) (28 m p.p.m.)
Najdłuższa rzeka w Europie to Wołga 3530 km
Najwięcej ludzi w Europie mówi po rosyjsku
Największe jezioro w Europie to Ładoga 18 400km²
Największa wyspa w Europie to Wielka Brytania, 229 990 km²
Najwyższy czynny wulkan w Europie to Etna (na Sycylii)
Najwyższy wodospad w Europie to Gavarnie, 421 metrów
Największe jezioro termalne w Europie to Hévíz (Węgry)
Najdalej wysuniętymi krańcami Europy rozumianej jako część świata są:
na północy - Wyspa Rudolfa w archipelagu Ziemia Franciszka Józefa
na południu - wyspa Gavdos
na wschodzie - Przylądek Flissingski na Nowej Ziemi
na zachodzie - skały w pobliżu wyspy Flores na Azorach
Najdalej wysuniętymi krańcami Europy kontynentalnej są:
na północy - przylądek Nordkinn (Norwegia)
na południu - przylądek Marroquí (Hiszpania)
na zachodzie - przylądek Roca (Portugalia)
Największe obszarowo państwo w Europie to Rosja (nawet biorąc pod uwagę tylko jej europejską część)
Największe ludnościowo państwo w Europie to Rosja (nawet biorąc pod uwagę tylko jej europejską część)
Najmniejsze państwo Europy i świata to Watykan (lub nieoficjalnie Sealandia)
Największe zwierzę Europy to żubr (m.in. Białowieski Park Narodowy)
Najwyżej położona linia kolejowa w Europie to Jungfraujoch (Szwajcaria), 3454 m n.p.m.
Najbardziej stromy tor kolejowy w Europie wspina się na Pilatus (Szwajcaria) na wys. 2070 m, zbudowany w 1889 r.
Najdłuższy tunel kolejowy w Europie to Eurotunel (ang. „Channel Tunnel”, zwany także „Chunnel”), podmorski tunel pod kanałem La Manche. Ma 50,5 km i łączy Anglię i Francję
Najstarsza kolej linowa w Europie to Vitznau - Rigi (Szwajcaria), czynna od 1871 r.
Najwięcej na świecie węgla brunatnego wydobywają Niemcy - 207 mln ton rocznie
Najwięcej nierogacizny hodują Niemcy - 24,8 mln sztuk
Najwięcej piwa produkują Niemcy - 113 mln hektolitrów
Najwięcej papieru produkują Niemcy - 15,9 mln ton
Najwięcej samochodów produkują Niemcy - 4,8 mln sztuk
Najwyższa budowla to Wieża telewizyjna Ostankino w Rosji - 540 m.
Najwyższy drapacz chmur to Naberezhnaya Tower C w Rosji - 268 m.
Najwyższą budowlą Europy i świata był Maszt radiowy w Konstantynowie w Polsce - 646 m.
niedziela, 6 kwietnia 2008
Azja jest największym kontynentem na Ziemi o powierzchni 44,5 mln km². Na jej terenie żyje 4,1 mld ludzi w 46 państwach. Najstarszym i najgłębszym jeziorem jest Bajkał którego długość (670 km) przekracza o kilkanaście kilometrów długość Polski 649 km. Najwyższym szczytem jest Mount Everest. Azja cechuje się bardzo zróżnicowanymi strefami roślinnymi zaczynając od wiecznych lodów Arktyki, tundry czy tajgi, przechodząc przez pustynie i sawanny a kończąc na wilgotnych lasach równikowych. Wiele religii powszechnych dzisiaj jak Chrześcijaństwo, Buddyzm, Judaizm, hinduizm i Islam narodziło się w Azji.
W dziedzinie gospodarki, tak jak w innych dziedzinach, Azja cechuję się dużymi skrajnościami. Gospodarkę Japonii uznaję się za drugą największą na świecie, zaraz za Stanami Zjednoczonymi, równocześnie gospodarka Kambodży plasuje się na końcowych miejscach listy. Azja boryka się z różnymi problemami jak ogromne przeludnienie ludności w Chinach czy Indiach, łamaniem praw człowieka, gospodarką rabunkową Rosji, Chin, biedą. Mimo tych problemów, Azja ma bardzo wiele do zaoferowania i urzeka swoim pięknem wielu ludzi.
piątek, 4 kwietnia 2008
Brazylia - obyczaje i kuchnia
Obyczaje:
Nie odbiegają od panujących w całej Ameryce Południowej. Brazylijczycy nie grzeszą punktualnością, pół godzinne spóźnienia nie powinny nas dziwić. Rzadko w Brazylii używa się nazwisk, ludzie mówią do siebie po imieniu, tytuły senhor (pan) i dona (pani) są stosowane w kontaktach z nieznajomymi oraz jako wyraz szacunku do osób starszych lub z innej grupy społecznej. Podczas zawierania znajomości powszechny jest uścisk dłoni, choć zdarza się nie rzadko, że przyjaciół, krewnych, czy nawet nieznajomych wita się przez pocałunek (w oba policzki). Mężczyźni zwykle poprzestają na podaniu dłoni. Kultura macho w Brazylii ma łagodniejszą formę niż w innych krajach hiszpańskojęzycznych.
Ubiór:
Brazylijczycy ubierają się dość swobodnie. Ubrania jakie zabierzemy powinny zależeć od miejsca, do którego się wybieramy. Sao Paulo jest szykowne, a mniejsze miejscowości bardzie konserwatywne. Jednak zawsze do kościoła należy założyć długie spodnie i przykryć ramiona. Do niektórych restauracji można wejść jedynie w krawacie. Im dalej na północ, tym strój jest mniej oficjalny. Szorty są akceptowane w pobliżu plaż, natomiast w mieście rzadko się je nosi.
Kuchnia:
Kuchnia Bahii – pełna afrykańskich wpływów, pikantna.
- Feijoada – czarna fasola duszona z suszonymi i wędzonymi mięsami (są to zwykle wieprzowe ogony, uszy, nogi, itp.). Obecnie jest uznawana za potrawę narodową Brazylii. Serwuje się ją z ryżem , poszatkowaną kapustą włoską, korzeniami manioku z masłem i kawałkami pomarańcz.
Kuchnia portugalska:
-Bacalhau – importowany, suszony i osolony dorsz
-Cozido – danie mięsne z warzywami (dynią, kapustą)
-Palmito- rdzeń palmowy podawany w formie sałatki lub zupy
Przekąski:
-Salgadinhos – małe paszteciki nadziewane serem, palmito itp.
-Pao de queijo – chleb serowy
-Pastel – dwie warstwy cienko zwiniętego ciasta z nadzieniem, smażone na głębokim tłuszczu
-Aipim frito – frytki z manioku
Desery:
-Kompoty lub dżemy (z dyni, owoców i słodkich ziemniaków) serwowane z łagodnymi serami
-Quindim – słodki krem z żółtek i kokosów
-Docinhos – cukierki domowej roboty
Specjały regionalne:
-peixe a Brasileiro – gulasz rybny serwowany z pirao (korzenie manioku w formie owsianki)
-carne de sol – suszona, solona wołowina podawana z dyni
-Churrasco – potrawy z rusztu
Napoje:
-Chope – zimne piwo z beczki
-Cerveja – piwo butelkowe
-Cachaca – wysokoprocentowy alkohol otrzymywany z trzciny cukrowej – gatunek rumu, zwykle bezbarwny, choć spotykany jest także bursztynowy
-Caipirinha – mieszanka rozgniecionej limonki, cukru i skruszonego lodu
-Batidas – soki owowcowe z cachacą
-Agua de coco – mleko kokosowe
-Caldo de cana – sok z trzciny cukrowej
-Mate – herbata południowoamerykańska
- Żródła:
- 1. Podróże marzeń. Brazylia, Biblioteka „Gazety Wyborczej”, Warszawa 2006
- 2.Danny Palmerlee [i inni], Przewodnik Pascala. Ameryka Południowa, Pascal sp. z o.o., Bielsko-Biała 2005
Kolejne polecane strony:
http://www.wakacje.pl/przewodnik/brazylia/
http://www.de-sign.pl/brazylia/index.html
czwartek, 3 kwietnia 2008
Europa
wtorek, 1 kwietnia 2008
Afryka, mapa fizyczna